Büyürken
İstemeden de olsa büyüyorum ve
Değişiyorum… Önce hissetmeyi öğrendim Kalbimin solup alıp verdiğini Aklımın boşlukları olduğunu Ruhumun bir kafese sığabileceğini Anladım… Sonra benliğimi tanıdım… Ellerimin bir bakışla titreyebileceğine Ayaklarımın koşar adım geri gidebileceğine Gözlerimin duvarların ardını bile görebileceğine Şahit oldum… Nice sonra sınandığımı kavradım… Günlerce, aylarca hatta yıllarca sabredebileceğimi Merak etmenin gereksizliğini Beklemek gerektiğini Çözdüm… Ve şimdi bekliyorum birini ‘sonsuzluk limanı’nda Kim bilir belki bir gün gelir Çıkarız hayalimdeki yolculuğa… GÖKSEL ÇAKIR 1 ARALIK 2011 |