o ağacın gölgesi mutsuzluğun başkenti
mutlu değilsin
olmadın bilmedin nasıl bişey cahilsin hiç bilmedin gözlerin saklamadı bu gerçeği kimseden kendini yalnızlığa feda etmiş gibi karanlığa sessizliğe sunmuş gibisin bir damla hüzün var gözünde herşeyden uzak bir keder var ölümü erittin sanki orda sonsuzluğu akıttın sildin ellerinle istediğin aradığın başka yerlerde çok uzaklarda biliyosun bunları hepsini biliyosun çaresi yok kavuniçi bir ağaç var hissettiğin sadece bu sonbaharda kahırlarını döker sokaklara gördüğün sadece soğuk buz gibi esen rüzgar ruhun orda öylece oturmuş bakınmakta 9212 yanıma gel sadece ben anlarım seni mutsuzluğunu ben bilirim martılara bakma onların dili yok, |