Büyü ve kan
uzak göçlerin yaşandığı
varlıkla yokluğun sınırından, ağzımda solgun harflerle döndüm, acılar düşürdüm kalbe..... gün geldi zamanın sonsuz kasidesinde silik bir yazgıyla savruldu dumanım... gün geldi bir yara daha açtım düşlerime harflerin gizli falından.. ve durmadan dönüp durdu beni benden ayıran cümledeki büyük mühür. çünkü unutulmuş bir gözün sonunda kendi korkusuyla savruldu büyü ve kan... bir gün sesimin yaralı bir anlamla buluştuğu, herşeyin sınırında; belki de kendi harflerimle, daha derin gömecekler beni..... |