Her gün girerdin düşlerime,
On sekizindeydik daha o zamanlar,
Dünya toz pembe.
Sevda çiçekleri burnumuzda,
Susmazdı sazım...
Artık düşlerimden düştün,
Şimdi kimbilir hangi şehirdesin?

Kaderimiz birmiş seninle ,
Ufak tefek pürüzler çıksa da,
Ellerimde bir demet çiçek,
Bir gece çalmıştık kapınızı.
Annelerimiz ısınıvermişti birbirine,
Son kahveyi bana verirken,
Bakamamıştım yüzüne.
Sen gittin,
Şimdi ben ışıksızım...

Eşimdin,işim,aşım,
Yirmi yıllık hayat arkadaşım.
Bu senin kokun, eve sinmiş...
Yüz kere açtım pencereleri gitmiyor.
Bıraktığın gibi duruyor odalar,
Buzdolabındaki süsler...
Raflardaki el işlemeleri...
Ama sen böyle ansızın
Ne vardı gidecek, ne vardı?
Dinmiyor sızım...

Sen beni bir sonbaharda yalnız bıraktın
Ellerimle kapadım gözlerini
Hüzünlüdür taze toprak kokusu
Ayrılamadım mezarından geceler yarısı
Ebediyen yalnızım...