Içimden geldiğince hayatın kahpeliğine
Küfür edesim var...
Ama dilim varmıyor...
Yüreğim sessizce ağlıyor.
Gözyaşlarım kimsesiz kaldı.
Çöller dahi artık kabul etmiyor.
Susuyorum, sustukca bilemiyorum.
Hayata kızmak neden diye,
Kendi kendime soruyorum.
Suçlu hayat mi?
Yoksa benliğim mi?
Ahsenı takvime ulaşmak...
Gayeyi hayalken.
Ne bu kızgınlık/öfke.
Ey koca nefis neyin peşindesin söyle...
Pişmanlığı ne zaman yaşayacaksın.
Bak! tahta at peşinde koşuyor.
Dört nala seni arıyor...
Ey koca çınar enaniyet...
Unutma bir gün,
Sende yıkılacaksın
Ve hiç ummadığın bir anda
O söylemek istediğin küfürlerde boğulacaksın...
Sevgi yalan olacak
Öfke seni tutacak,
Ümidini keseceksin
Artık sevmeyeceksin.
Ama seni, sevginin kurtarabileceğini bilmelisin...
Hayatı sevmek ve hayata küfür etmek.
Bu iki gelgitte hayat sürmek.
İşte insan olmak bu olsa gerek...


Adem ÖZKAN