Her insan aslında yalnızdır,,, yalnız geldik, yalnız öleceğiz,, mezara yalnız gireceğiz.. Ana karnından çıkıp dünyaya gözlerimizi açtığımız o ilk andan itibaren hep yalnızları oynadık, yanımızda anamız vardı,,,, sonra birbir yitirdik sevgileri. Vefasız çıktı can doslarımız.. Ya da bizler can sandık, canımız gibi düşündük dostları. Başı kıçı bozuk bir hayattı dünya.Anasını sattık kaç kereler,, küfürlerin bini bir para bile değildi,, bozuk para gibi harcadılar bizleri. Kanı bozuk şerefsizler yüzünden iki yakamız bir araya gelmedi. Güvendiğimiz dağlara karlar değil, donlar düştü.. Gözlerimizi kapatacağız ölürken, ama gözümüz açık gideceğiz yine de. Geride evlatlarımız olacak, belki de vefasını bırakmayan eşimiz. Eş,, demişler,, eş mi gerçekten de??? ne demek eş? adı üstünde, bizden bir parça, canımızı , kanımız.. sevdalımız. çocuklarımızın anası,, helallimiz. kim garanti verebilir ki yarına? ya terkedilirsek? nerde kalacak eşimiz.. hani eşimizdi. kemin güvencesi var terkedilmemek için. belki de evlatlarımız sırt çevirecek bizlere. yarına çıkmaya kimin senedi var ve kimler hayatını her şeyiyle garenti altına almıştır? ben onu bunu bilmem,,, şunu bilirim, tecrübemle öğrendim. İNSANIN EN BÜYÜK DOSTU KENDİSİDİR... Bir de ALLAH'ı.. İkisinden birini kaybettin mi, SEN DE ÖLÜSÜN,, ÖLÜ BİR RUHSUN. Gerisi hikaye..

İçimden bunları yazmak geldi,, saygılar.