kafa kağıdıseverek başla diyordu ana çığlığı gölgesinde ve ağlayarak ilk ayrılığın tadı ana sıcaklığından köhne bir soğukluğa dalışımızdan mıydı? her insan kusursuz yaratılıyor diyordu oysa yirmi dört saat deliksiz vardiyalı yürek yapımı, zanaatkâr ocağında karın tokluğuna çalışan tek işçiye fabrikatör babalar dayanıyordu emekçi olmak bir anayla başlıyordu evet her insan kusursuz yaratılıyordu ve bizi biz yapan bu yaşamsal istikamette bize bahşedilen kusurlarımız oluyordu öyle diyordu yolculuk devem edecekti aynı istikamette bir daha kusursuz olana kadar yaratıldığımız gibi bizi yaratan gibi. yolculuk devam edecekti öyle söylüyordu ta ki kusurları göremeyene kadar çünkü asıl olan şuydu çünkü şöyle diyordu “kusur görmek kusurdu” ... bora imran . |
kusurları görmemek dileğiyle...
çok güzeldi...
kutlarım...