AYDINLIĞA 3 ADIM KALA
İzbe köşelerde
Sefil bir hayat Gurura yenik bir adam İşte o benim. Yıllarca sırtında taşıdığı O karamsarlık Ve hiç bitmeyen sabrın Tükendiği bedenim.. Ne bir dost kaldı çevremde Ne bir teselli İçkilere sığınır oldum çare misali Bir avuntu aradım yıllarca Sır gibi sakladım içimde Tüm hayallerimi, Öfkeliydim kendime Kan kusarcasına Döktüm kinimi Onca zamana acıdım ömrümde Başıboş bıraktığım Sanki doğuştan örtmüştü üstümü kefenim... Seçemez oldum renkleri Hepsi siyahtı sanki Aydınlığa 3 adım kala Karanlığın çığlığı duyulurdu kulaklarımda, Bedbahlığın en yalın haliydi sessizliğim Bir isyan değildi elbet bu çaresizlik Uzaktan göründüğü gibi değildi yakınım Ben ki sadece kendi hayatından geçip gidenim... 19:50__19.12.11 |