geceye çevrilmiş namlular
namluların ucunda yalnızlık var,
yalnız, yalnızların haykırışları
sessiz sessiz ve derinden
çınlatıyor dört bir tarafı…

haykırışım haykırışlarına katılıyor
gecenin sessizliğine karışıp,
kimbilir belki de göklere ulaşıyor

hanelerin ışıkları sönerken birer birer
yalnızlık mumları yanıyor birer ikişer
bende yaktım bir tane
onun ışığında dinliyorum
eskilerden kalma 45’lik bir plağı…

nerede o eski sevgiler
gecelerde de,
en az gündüzlerdeki kadar
eksik olan bir şeyler var
bir zamanlarda kalsada güzellikler
en azından şarkılarında varıyoruz
doyum olmaz aşkların, sevgilerin tadına

beni bir zamanlara götüren o şarkılar
ah beni hep orda bıraksalar…

geceye çevrilmiş namlular
şimdi patlıyor sessiz sessiz
yalnızlık vuruyor yüreklere
üşüyen yine ruhlarımız oluyor
bir umut güneşin doğuşunu bekliyoruz
belki biraz olsun ısınırız…