Türk’ün çayı çağlayan semaverle demlikte.
Bardağı şeffaf peri yakut renginde hayat.
Konuğun gönlü şendir buğulu yarenlikte.
Henüz ulak gelmeden seferdedir kula at.

Şeb-i arus çağında Konya’da bir gül açar.
Tennureler ışıldar açılır bir bir kollar.
Açılan has goncalar hoşgörü misi saçar.
Mahreç Konya olunca sevgiye çıkar yollar.

Şems’in teşrifi ile aşk ocağı harlanır.
Semadaki incelik uydu kılar dünyayı.
Güneş batıp giderken arsızlar da arlanır.
Kimya Hatun hüznüyle yere indirir ay’ı.

Öbek öbek yıldızlar gizlerken gözyaşını.
Vefasızlar hasetler kinini biler hazla.
Melekler taşır sessiz garibin naaşını.
Sükûta düğümlenen yürek burkan niyazla.

Kardeşliğin dostluğun ilanıdır dünyaya.
Şeb-i arus iklimi hoşgörü denizidir.
Türk’ün nazlı bayrağı şandır yıldıza aya.
Yaratılanı sevmek bize Yunus izidir.

Hamlıktan ateş ile sevgi hamuru pişer.
Mevlana semadadır yüreğindeki harla.
Yunus etten kemikten korkup kaçar ondan şer.
Tüm dünyaya hoşgörü anlatılır vakarla.

Çayımız ve sevgimiz dostlara bengisudur.
Berraktır niyetimiz insan olan insana.
Mazluma kol kanadız gözlerimiz buğudur.
Tarihler yazar bunu kan istemedik kana.

Bir efendimiz var ki kaniat efendisi.
Melekler imrendiler göklere miracına.
Kimseyi incitmedi incinse de kendisi.
Asla meyil etmedi fenalığın tacına.

Çanakkale önünde dize getirdik şirki.
Medeni şaklabanlar şaşırdı azmimize.
Emperyalist dünyası oldu sustalı sirki.
Onların vahşiliği getirdi kendimize.

Sevdamız Anadolu yolumuz Hakk’ın yolu.
Fatihlerle yoğurduk bu yurdun hamurunu.
Atatürk’le Alpaslan altun silsile kolu.
Söküp attı bu yerden şirkin onmaz urunu.

“Korkma,bu ocak sönmez!”dualı peygamberden.
İz sürer aydınlığa çıkarız her devirde.
Sevdamız Anadolu şumaız has fenerden.
Devam eder evliya yerin altında virde…
Ankara,17.12.20011 İ.K