KAĞIRT KALEM,
Ne cananım kaldı ne canım kaldı,
İkiside birbirinden vazgeçti. Ne o ona, nede o ona yardı, Can çıkmadan evvel huyu terketti. Hani can çıkmadan huy çıkmaz idi, Can çıkmadan onu terk etmez idi. Hani sözün sözdü yalan değildi ..! Bu yüreğim sermayeyi tüketti. Daha fazla dayanmadı acıya, En sonunda döndü bir kiracıya. Hapsetti kendini dar bir odaya, Dört duvarı derdine ortak etti. Çıkmıyor ki sesi soluğu şimdi, Kapısı çalınsa açmıyor kimdi, Bakmıyor ki postacı mı gelendi, Üşenip bakmadı sanki kâr etti.. TİRYAKİ bakmıyor çalan zillere, Çalsa açamıyor telefon bile, Cepte kağırt, elde bir kalem ile, Susan dili o kalemi var etti..! 17 Aralık 2011 01.22 |