ben sende sendeledim
ben sende sendeledim
kimbilir kaç zemheride gül /dürdüm yanaklarıma kimbilir ki kaç fırtınadan sakladım seher ılımlığına mesrur gülüşlerimi kimseler bilemez ağrı dağına tırmanmak gibiydi ağırdağları yüklenişim kimseler bilemez ki alenen aslan gibi kükrerken gizlenen ceylan ürkekliğinde adımladım yürekleri yıkılmadım sendelemedim gözbebeklerimde bir ışık vardı her daim yaşamak adına yürek yolumda ben hiç kimseye yaslanmadım ne kadar yorulsamda sırtımı dayamadım yaslanacak omuz ben oldum dayanacak duvar ben oldum da ’ben’ oldum kah kayboldum kah yoruldum ama sendelemedim yıkılmadım sadece saklandım gel gör ki şimdi nerdeyim ben sende sendeledim sendelendim çünkü ben sana yüreğimi yasladım yüreğinin kapısına dayandımki ’sen’ olayım sende ’beni’ bulayım bak şimdi nehaldeyim yanaklarımda ki güllerin boynu bükük gülüşleri dökük omuzlarımda ceylan gözyaşları gözbebeklerimin ışığı sönük ölmedim ama yaşamıyorumda |
ben sende sendeledim
şiirin başlıgı şiir gibiydi
sevenler hep sevilende sendelemiştir.