Beni yalnızlığımın kan’atan arenasına doğru attılar
ve dövüş diye bağırıyorlardı..

I.

Kan duvarların üstüme geldiği ağrıdan
soyunma odasındaki çıplaklığımla
arena kapıları açılınca kurtuldum..
tezahürat sessizliğinden çınlayan kulaklarımla
ölüm yeminimi edip
olmayan düşmanımı arıyordum..
çığlık sesleriyle beraber çıkıyordu kılıcım
ve kılıcım sensizliğin keskin tarafıydı
yalnızlığım güneşin yanındaki loşluk
havamı karartıyor
kan duvarlara sarılıp ağlıyordum..

II.

tıklım tıklım ölüm dolu tribünlerin
kanatan tezahüratları kulaklarımı kesiyordu
hep bir ağızdan öldür !
diye çıkan gürültüsünü
kalkanıma sıkıştırıp
kılıcımı sallıyordum yalnızlığa..
ölümcül silahımı çıkarıp göklerden
kurbanımı seçer seçmez
azraili kan kırmızısında yıkayacaktım..
kılıcımı tekrar salladığımda
kestim anılarımı..
kanla karışık benler akmaya başladı..
düşmanım kim ! ?
diye haykırma sorusu
gözüme kestirdiğim bıçak yüzlü adamla
son buldu..

III.

Başparmaklar aşağı indiğinde
kılıcımla uçuracaktım kellesini..
bir kılıç darbesiyle
hayallerimdeki acıyı içine sıkıştırarak
yalnız kalmayacaktım..
tam kılıç inerken
esir olan benin karamsar bakışlarına maruz kalan sen
gülüyordun..
yerde yatan bendim.
kendimi öldürmeye çalışıyor
intihar süsünden uzak bir ölümü arzuluyordum..
her seçenek intiharı işaretliyordu
ben de beynimdeki soruları
kalemimle beraber bıraktım..
parmaklar yukarıya doğru kalktı,

ve
ölmedim
çünkü öldürmedim..

Ahmet Kastancı.