nefesim kesilir kendimden uzaklaştıkça,
yürüyüp duruyorum...
hayalin sınırı yada gittiği yolun bir sonu yokki mola vereyim,
kaçmak istediğim yere kadar uzaklaşmak...
en sonunda bir sevgi muhabbetinin yuvasına esir düşerek
en azından kendimi avutuyorum...

uçurumlar çıkıyor önüme sana yaklaştığımı anladığım vakit,
bir beyaz mendil varsa yüreğine serilmiş benim,
bilirim avuçların açık beni beklersin,
bense
kapılım gittiğim sellerden, vurgun yediğim cihatlardan
kalan eski püskü bir kalıntıyım..

nice mücadelere hatta ayrılığa rağmen,
birgün çıkıp gelsem kapına, boynum bükük, diz çöksem,
gözlerimden akacak bir damla yaş olmaz biliyorum,
bir yüzsüzlük daha yapar mıyım? bilmiyorum,
ben böyleyim işte affet desem...
kapındayım desem..
beni kovar mısın?
sana o kadar muhtaç olduğumu bile bile...



Asım YAMAN