MEMLEKETİM GİBİ AĞLIYORUM
canım birtanem kahve rengi gözlüm kara saçlım
elvan çiçeğim al yanaklım kalem kaşlım kor dudaklım baharım ay ışığım güneşim nerdesin kaç kış yaşadım sensiz kaç yaz geçti baharlarım soldu sensiz can evim virane gönül pencerem kırık camlarım dağnık perdesiz çırıl çıplağım öksüz hasretim gülmeye sevmeye sevilmeye bağlara ağaçlara pınarlara kuzu sesine insanca yaşamaya kardeşce sarılmaya hasretim sevgilim içim bir buruk ki sensizliğin duvarı vurur her gün yüzüme her dokunuşumda parmaklarım kırılır her öpüşümde dudağım parçalanır ruhum çarpar duvarına duvarlarımda akrepler kuytularımda ihanetciler her yanımı sardı namertler tenimde tırnalanmadık bir yerim yok kan reva içindeyim, memleketim gibi ağlıyorum İRFAN KÖKTEN |