çocukca düşler kurup hayaler ile süslediğim dünya
henüz on sekizim de yağmalandı
ne kaldı bize ne?
bıktım yalandan ,kandan göz yaşından
bıktım özgürlüğe kelepce vuran yasalardan
bıktım aç gözlülerden
bıktım palavradan gazete sayfalarından
peşkeş çekilen saraylardan
reklam için alta yatanlardan
nedir bu ihanet ükalalık rezalet
nerdir bu çektiğimiz insan denen hayvandan

suçum ne ? henüz on sekizinde hayatı yaşamadan
leş kargalarının yaşadığı yer yüzünde bulunmak mı?

on sekizimde şafak söktü güneşe hasret gözlerimde bıyığım terlememişken
kurudu sevgiye insanlığa muhtaç gözlerim
ah gözlerim keşke görmeseydin bu günleri
kör olsaydım keşke
umudum tükenmezdi
susuz kuşların gagasında
dağlarım erimezdi
toz gibi dağılmazdı yüreğim kan nehrin de
fışkırdı içimde ölüm
sevinin siz zebaniler
zil takıp oynayın haysiyetsizler öldürdünüz içimdeki gülleri
siz şerefi üç kuruş etmiyenler sevinin
arık ne saatler ne zembelek nede takvim beni mutlu edebilir
gülmez yüzüm gülmez açken çocuklar,
sokkaklar çöpken
nehirler zehirken
içinde balık içim ölmüşken
gülmez yüzüm
gülmez
canım yanıyor
canım
sıktıkca yüreğimi kirpik çöllerim yarıldı
çatladı tenim
aç nefresim fışkırdı asık yüzüm de
çehrem toz duman
perişanım
ışıksız tenha gecenin koynunda
daha on sekizimde henüz bıyığım terlemeden
sevgimi kefene koyup taputa çaktınız
lakin
içimde ne aşk nede memleket sevdam terk etmedi beni

İRFAN KÖKTEN