Sen Kaybı
Mutlu olduğumu sanıyorsun gülüşlerimden,
Mutlu olacağımı ya da Ne olursa olsun bu eylemi sürdüreceğimden... Olamayacağım aslında, yanılıyorsun. Yani olmuyor, yapamıyorum... Kader diyorum, kader... Bana düşen bu, Benim payım bu, Lanet olsun ki bu! Ömrümünün sonuna kadar bu acıyla yaşayacağım, Öleceğim daha doğrusu... Benim suçum yok ama bilirsin; Fazla safım, fazla masum... Hep bu yüzden kaybettim, kaybedeceğim de... Anlamıyorsun, Her şeyimi aldılar benim, Hep kaybettim. Kaybedecek hiçbir şeyim yok artık, Yoksan, yokum... Durumum ağır, Çok fazla sen kaybettim. Acaba bu şekilde, Daha ne kadar yaşayabilirim? Ahmet Kastancı |
Kapalı penceremden esen rüzgarla irkiliyordum
odamda ki ışığın şavkı vuruyordu geceye..
cırcır böceklerinin kanatan şarkılarını dinlerken
sokakta ki kadın ağlıyordu ayaklarıyla
topuklu ayakkabısının sesleri hâlâ kulaklarımda..
saate baktığımda
akreple yelkovan bir aradaydı
kıskandım..
biz’den habersiz ilerliyordu çünkü zaman
sen olmadan da geçiyordu
ama kalbimden..
içimde ki seviyorumlarımı jiletleyip
kan bayramına devam ediyordum geceyle
sabaha bizi çıkarmak için
ama b/iz olalım sen gelme.. !
görme beni
şişmiş gözlerimle penceremden bakarken
yoldan geçme.. !
gökyüzünde dilek dilerken
dua etme.. !
devam ediyordum geceye..
dudaklarımı kemiriyordum dişlerimin makasıyla
dudaklarımdan kopan her parçayı da
yokluğuna armağan ediyordum..
yokluğunla beraber
sen olmuştum
sabaha kalmadan da biz olacaktım
güneşin acıtan sıcaklığıyla..
B/iz olacaktım yalnızlığımı çıkarıp geceden..
üzerine gündüzü giydirip
aşk olacaktım..
ama aşk olsun
olamadım
b/iz olamadım..
Ahmet Kastancı.
Şaire özgü dizelerdi, şiirinizi kutlarım.Yunus diyarından selamlar.