Kalmadı


Kırdın kanadımı kolumu yarab
Sana uzanacak elim kalmadı
Her ne tuttu isem koptu kökünden
Ümit yeşertecek dalım kalmadı

Dünyada ümitle yaşamam gayrı
Gerçeksiz hayale koşamam gayrı
Büyük engelleri aşamam gayrı
Çünkü bitkin düştüm halim kalmadı

Bütün umduklarım hep oldu yalan
İlaç bulunmuyor derdime kalan
Vahşi kuşlar etti bahçemi talan
Bülbüle verecek gülüm kalmadı



Ayşe Çağlayan



1939-2008. Kadirli’nin Dikirli köyünde doğdu. Aşıklık geleneğine küçük yaşlarda ilgi duydu. Yaklaşık 7 yaşında maniler söylemeye başladı. Henüz 14 yaşındayken kafasından türkülü bir hikaye yarattı.

Okula gitme olanağı bulamayan Ayşe Çağlayan, 16 yaşında aile dostu Muzaffer Çağlayan’dan okuma yazma öğrendi. Şiirlerini de bu dönemden sonra kağıda geçirme fırsatı buldu. Sonraki yıllarda Muzaffer Çağlayan’la evlendi.

Zaman içerisinde bağlama çalmasını da öğrenen Çağlayan, Türkiye’nin değişik bölgelerinde değişik yarışma ve şenliklere katıldı. Katıldığı yarışmalardan birçok ödül aldı.

Şiirleri çeşitli dergi, gazete ve kitaplarda yeralan Ayşe Çağlayan, eşi Muzaffer Çağlayan’la birlikte şiirlerinin bir bölümünü »Çağlayan Aşıklar« (1982) olmak üzere 3 değişik kitapta topladı.

Ayşe Çağlayan köyünde öldü ve orada toprağa verildi.

KAYNAK:© BeKa Sitesi

--------------------------------------------------------------------------------
*
)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(((-276-)(-)(-)(

Yeter ağlattığın beni cananım
Gözümde akacak selim kalmadı
Küstürür hayata sensiz her anım
Aşkım anlatmaya dilim kalmadı

Albümlerle oldu en güzel yadım
Ayrılık çökeli kalmadı tadım
Şu koca evreni ben adım adım
Gide gide bitti yolum kalmadı

Hergün türkü ile ağıt söyledim
Aklıma geldikçe durdum ağladım
Ücra köşeleri mesken eyledim
Altımda bir hasır kilim kalmadı

Bülbülle birlikte ettim ah-ı zâr
Bu deli yürekte bitermi bu hâr
Engin denizlere açılmaya yar
Ne çürük kayığım sal’ım kalmadı

Şu zaman hele bak kimleri yuttu
Yıktı yuvaları ocak kuruttu
Mızrap değmeyince teller küf tuttu
Sazımda çalmaya telim kalmadı

Her sözü ar diye yutkundum,yuttum
Sonunda tükendim, eridim, bittim
Her gelip geçene halim arz ettim
Bırak akıllıyı delim kalmadı

Lüzumsuz kapanmaz sendeki yara
Gelipte yarayı bilmem kim sara
Diyorlar güzelde din, iman para
Zaten param yoktu pulum kalmadı

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz