Tozlu raflardan indirdiğim mürekkebi solmuş mektupla vedalaşıyorum
Bir zamanlar hırsızıymışım yaban çiçeği kokan yüreğinin
Meğer ne çok yalan söylemişsin sende misafir kaldığım yıllar
Gözyaşlarımla yıkadım her anı seni geçmişe uğurlarken

Dünde kalmışsam tuhaf bir güne nasıl derim, "Günaydın"
Sensizliğe alışmışken, yeniden senli düşler kurdurup
Bir şarkının notalarını dökerken dudakların
Sol yanıma gelip sarma kanayan yaramı

Bir yanın ben kokarken, bir yanında yabancı eller
Kanatlarını açıp yeni sarhoşluğa uçarken
Sensizliğin en kuytusunda üşüdüğümü
Bir sen bilmiyorsun, bir de karanlığa düşmüş geceler

Maviydi gökyüzümüz, denizler gibi, biz olup bakarken
Maviydi düşlerimizin rengi, karalar bağlamadan
Anladım ki, yokmuş vuslatın rengi
Sokaklar, kaldırımlar bizli kokardı, şimdilerde hiçlik kokuyor

Yokluğunun arifesi değil, yokluğunun bayramı bugün
Varlığını yaşayamadan, yokluğuna hasret gidiyorum
Dalgalar kayaları vurup, kum tanesine döndürürken
Ben neden yıkılmayıp, umuda yenik düşüyorum

Konuşurduk; ben ihanet derdim, sen sevgisizlik derdin
Anlaşamaz kavga bile ederdik, yetmez küserdik
Boşunaymış kavgalarımız, inatlaşmalarımız
Meğer ikisi de vuslata vurulan hançerlermiş

Ünal Türkoğlu