İSTASYON CADDESİ
İstasyon caddesinde durdurdular beni
kimse görmedi dalgındım ve yabancıydım her yere saat biri vururken dört kirli yüz dört meymenetsiz dikildi alnıma tuttular yakamdan bırakmadılar bir andı belki de sürmedi istasyon caddesinde durdurdular beni kimse görmedi. İstasyon caddesinde vurdular beni kimse bilmedi acemi bir yolcuydum sadece hiçbir şey bilmiyordum ulu orta şehrin gözleri önünde vurdular kalakaldım, upuzun ortada bağırdım kimse gelmedi istasyon caddesinde vurdular beni kimse bilmedi. İstasyon caddesinde unuttular beni kimse dönmedi dostlarım! gözlerimin önünde durdular ve çekildiler sonra tek başıma, gariban, kimsesiz kucağında nefessiz istasyon caddesinde unuttular beni kimse dönmedi. Ahmet Selim GÜL (10.01.2001) |
yürğinize sağlık