Böyle bir şiire ne / nasıl demeli /yazılmalı, bilemiyorum! Zira, kalem her zaman doğruyu yazamayabildiği gibi, her zaman sözcük cambazlığında bonkör de olabiliyor! Böyle anlarda kalem de şaşar, okur da şaşar, anlam da...Ama vicdan! Ama öz!...
Böyle anlarda, yazanın, yani kişinin kendi iç sesi, kendi nizam terazisi ne der acaba? Ya da, kaç kişi anlar o yazılanların gerçeği yansıtmayan yaldızlar olduğunu? Anlayamazlar ki! Ancak yaşayan anlar; kanayan / kanatılan yüreğiyle, isyan yüklü sessiz haykırışlarıyla, sitayişleriyle...
Adresler her zaman doğru yazılmıyor! Bu yüzden postacının geri dönüşleri, sahibine...Bunu da ancak gönderenle gönderilen bilir!

Sevgili Serap Hocam, naif kalem; derin kaleminizin gerçek karşısında ki erdemi, her zaman ki gibi...Ve insancıl duyguların dizelere nakşedilişi acıttığı kadar, örselediği kadar, düşündürüp sorgulattığı kadar, sevecenliğiyle de muhteşem güzellikte!
Saygı ve dostluk selamlarım değerli kaleminize...Ve tabii; hayırlı, mutlu, sağlıklı bayram dileklerimle...

RefikaDogan/YeniEdebiAkım tarafından 11/7/2011 5:07:12 PM zamanında düzenlenmiştir.