ANAFORgecenin gözleri kör kulakları sağır... içimdeki son kandilin ışığı da sönüyor boğazımda binlerce gemici düğümü ah! kilitlenen zaman ah! karanlığın sesi çok yorgunum ....... türlü acılara gebe ruhum bu yolun ucu son durak pimi çekilmiş bedenim düşerken keskin yar’lardan ah ! tutsun beni ayça melekler arzın çiçeklerine ulaşmadan nefesim sürünürken sarı çayırları süsleyen bozkırlarda... kelebek ömrüme reva mı bunca eziyet sıfatsız bir kimliğin damgası vurulurken döşüme değersiz pul olarak düşmek yerlere... aksak karıncanın ince boğumlarına sarılıp ağlamak dipsiz kuyulardan fışkırmak asumana sonra tekrar düşmek bataklığa ağlak bir kurbağa gibi çanlar çınlarken kulaklarımda... damla damla yudumlamak ölümü umursuzca kollarını açan toprağın hücrelerine bile bile zerketmek can damarlarını yakıyor genzimi acıtıyor kalbimi ah! kilitlenen zaman ah! karanlığın sesi yırtılan boğazımda çoğalan çığlık artık susmak zamanı ağmak... yansımak içimdeki sırsız aynalara çılgın bir anaforun burgusundan çekilmek kara deliklere... rüzgârın eteklerinden savurmak küllerimi sahipsiz bir amfora gibi ağlamak... ağlamak belki de küsmek kendime... gözleri yanmış bir çocuk gibi tutunmak sonsuza dek annemin güvercin kanatlarına... Şiirime güzel sesiyle ve muhteşem yorumuyla can katan Sevgili Arkadaşım BENSENO’ya ve güzel yüreğine sonsuz teşekkürler ederim..Her daim Sevgilerimle..Saygılar........ ayşe uçar 30 /10 /2011 |
kendime...
gözleri yanmış bir çocuk gibi
tutunmak sonsuza dek
annemin güvercin kanatlarına...
Çok harika bir şiir ....ve çok içten bir yorum....tebriklerim gönülden, gönül seslerine ....esenlikler...sevgiler....