Bakışların bir şehrin çöküşüne benziyor
Deprem deprem yayılıyor küskün yüzüne
Islanıyor menekşe kokulu hatıralar
Kabuğuna sığmayan okyanus dalgaların
Kasırga hırçınlığıyla çakılıyor gözlerine

Bir dirhemlik gülsün yüzün gül fidem
Yalnızlık uğulduyor içinin derinliği
Titriyorsun
Kör bıçak olup çakılıyorsun aklıma
Ölüm gibi ansızın

Saklama kanatlarını semalardan
Demirle özgürlüğü içine
Seni sevenlere- sevip gitmeyenlere
Ölümsüz aşklar perçinle
Martı kanatlarından

Hani bir zamanlar…
Bıçkın gülüşler toplardı nar dudakların
Dur durak bilmezdi o kısrak sevdan
Ormanlar tutuştururdu kıvılcım bakışların
Dörtnala koşardın vuslata
Köpük köpüktü şelale akışların

Bent etmiştin kendine serkeş kederleri
Firkatin elleri dokunmazdı saçlarına
Şimdi öyle biçare durup karşımda
Beni çaresiz eyleme gül fidem

Nicedir oturmuş göğsüne dağ suskunluğun
Habersizce vurulmuşsun
Kırılmışsın en ince yerinden
Tıpkı soğuk bir mermere benzer duruşun
Oysa bütün hüzünlere kapalı
Şen şakrak bir şarkıydı güne doğuşun
Biliyorum, seni bir başına koyup
Sessizce geçip gidiyorlar bir bir
Sen bakakalıyorsun

Yıka avuçlarındaki hüznü bitsin karanlıkların
Yeniden doğ baki güneşlerle
Bak, onca masum çocuk, onca sevdalı yatıyor
Göçük altında tuz buz
Sabır dile göz pınarları kurumuş annelere

Gün gelir her şey biter
An biter- gün biter- ömür biter
Gün gelir sevdalar da biter
Gidenlere gitme diyemiyorsun
Ellini uzatsan da ardından
Dokunup tutamıyorsun


Bırak, çekip ellerini üstünden gitsinler gül fidem
Asıl sevdikleri sen değildin
Yürekleri katı- yüzleri karaydı
Ne sevdaları- ne aşkları
Rüzgârın ağzındaydı
Yalandı!


29/10/2011/N_Erol