İki Kelime
iki kelimede çöktüm
’ben’dedin önce diğeri zul bir resim gibiydi gözle gönülün o bilindik hikâyesinde seyrelmiş temâşadan mı acaba böylesine yabancı kaldım s/özüne kimdi o eteğinde terimi sildiğim kimdi yüreğinde ki ülkeye göç ettiğim beni kendi denizine çağıran mavi salkım saçak portakal kokularına d/adandı karşı evin duvarından gülümseyen erguvanla avuçlarına yazdığım şiir o da mı yalandı alnında izlenen benim acılarımın yoludur deme bir daha umudun türküsü ezbere koyularak başucunda esnediğim kim di yakışmadı sana kadın sende olmak kazandığım en büyük savaştı akkor gözlerin çağırdı beni ve iki kelimenle ’göç’tüm başına sonuna bakmadan seni gittiğin zamana katlayarak büyüttüm olduğun her yere beni de götürdün sandım unuttun bu saydam hasbihalinden yine de içimin ocağında ısıttım seni anlamak istemedin de deme kaderin kaderime çok uzaktı senin gerçek dediğin benim yüzümde patlayan şamar kalsa da ciğerime diktiğin mızraktı iki kelimenden çoktum ’’ben’’dediğinde ’ben de’ dedim yanıldım ve koptum diğerinde uzak yakın hiç yoktum Faruk Civelek |
’’ben’’dediğinde
’ben de’ dedim
yanıldım
ve koptum
diğerinde uzak yakın
hiç yoktum
Harika başka ne denir ki bu güzel şiir bir harika, var olsun gönül kalemin hep yazsın dilerim ilelebet, yürekten tebrikler Faruk Bey..
Bayramınız mübarek olsun, aileniz ve sevdiklerinizle kutlayacağınız nice bayramlar diliyorum sağlık ve huzurla gelen...
Selam saygımla
* * *