HAZAN MEVSİMİ
Yapraklar dökülende heyhat güz mevsiminde,
Gözlerin ufuklara mıhlandığı zeminde, Ölümle pençeleşen hastanın son deminde, Şakağından süzülen boncuk boncuk teriyim. Ben hüzün şairiyim, ben hüzün şairiyim! *** Gün tepeden aşarken vakit akşam olanda, Gündüzler gecelere gönülsüz ram olanda, Gurbetteki yiğidin neşesi gam olanda, Yüreğim lav püskürür sanki mahşer yeriyim. Ben hüzün şairiyim, ben hüzün şairiyim! *** Yokluktan üzerine dağ devrilen yoksulun, Kimsesiz kollanmaya muhtaç yetimin dulun, İçtenlikle Allah’a yalvaran naçar kulun, Ahını can özümde duyan özge biriyim. Ben hüzün şairiyim, ben hüzün şairiyim! *** Bir yanık türkü duysam o an efkârlanırım, Kendi iç denizimde tufan koptu sanırım, Ve başka alemlere tehcire zorlanırım, Gönüllerden gönüle sürgün gönül eriyim. Ben hüzün şairiyim, ben hüzün şairiyim! Ahmet Süreyya DURNA ŞAFAK TAARRUZU -ŞİİRLER- KİTABINDAN. |