Sen nazlı bir bebek gibi
büyürken; ben ne özlemler
büyüttüm yüreğimde,
kimleri gömdüm
bilemezsin!...
Geceleri dama serilen döşeğimde ne şiirler ne
ilhamlar kaybettim,
karanlığa kurban
karanlığa!
Sen nazlı bir bebek gibi
büyürken; ben ne sevdalar büyüttüm yüreğimde,
kimleri kaybettim
bilemezsin...
Eylülde mahcup bir
hışırtıyla dökülen
yapraklarda birazda kendimi gördüm.
Ne de olsa
kaybedenlerdendim hep!
Gençliğim bir cinayete
kurban faili meçhul belkide
ben!... Vay benim kayıp ömrüm.
Yine mı kayıp? Yine mi
ölüm?
Biz saza kaleme sarılalım
derken, yine mi silah?
Sen nazlı bir bebek gibi büyürken; Ortadoğu’ya
yağan bombalar bizim evin
bahçesine yağıyordu sanki!
Silahların gölgesinde
ürkekçe ve erkekçe
yaşanan aşklarda, bir sevgilinin kanayan
yarasından el çekip, kanlı
elleriyle sevgilisine
vermek için yolduğu bir
deste gülün değerine ve
kutsallığına bana kalan bir şiir yazmaktı.
Kızan kızsın ne kadar
şairsem o kadar asi ne
kadar yalnızsam o kadar
cesur...
Ve sen nazlı bir bebek gibi büyürken; ben şair
kesiliyordum kavgaların,
afetlerin, savaşların içinde
yüreklerde can bulan ümitli
ümitsiz imkanlı imkansız
sevdaları yazıyordum!... Onların gözlerinin
ışıltısında tertemiz bir
gelecek hayaliydi
gördüğüm, onu işliyordum
kirletilmemiş sayfalara.
Oysa ki çocuktum daha, yüreği ihtiyar bir çocuk! Ve
kalemiyle bahtiyar bir
çocuk...
Ah benim en sevdiğim
oyuncağım kalemim
defterim. Büyüdüm şimdi sevgilim,
dostum sırdaşım.
Bazı öfkeli bazı keyifli,
kimi efkarla, kimi hüzünle
sarıldığım silah sevgili
arkadaş!... Darılma be öte yanlım,
sana değil öfkem.
Hüzünbaz bir yazarım ben;
dünya benim ülkem!
Dünya benim köyüm
mahallem!... Bir yanında sel götürmüş,
bir yanında deprem.
Bir yanı savaş ki işte buna
sus diyorsun.
Sen söyle mümkün mü?
Irak’lı kadınların namusuna cirkef eller uzanırken
susmak!
Mümkün mü Filistin’e
bombalar yağarken,
Bosna’da katliam
yapılırken, halepçe yok edilirken susmak!
Susmak! kabullenmektir
oysa...
16-20 eylül 2005 Konya
Subay orduevi