kirliydim ben
yer gök
toz ve toprak
eğildim birden ben!
kokladım...
sonra da birden kalkarak
yeniden... bir daha...
içimden burnuma sızan
çürümüş bir cesede
bulanmışım meğer...
elimdeydi
bir avuç toprak
silkeledim!
ama terketmedi beni...
aldı kucağına
okşadı yanağımdan...
ne kadar da hasretmişim meğer...
bir sıcak avuca...
sakin bir ağacın kovuğuna...
sonra yazmaya başladım ben...
çağırıyorlardı beni uzak topraklardan...
geçtim kendimden...
döküldü parmaklarım
birer birer
toz oldu, dağıldım...
avundum sonra ben, avundum...
bir rüya görüyorum şu anda...
tam da tam da,
bu anda...
şiir yazıyormuşum...
sanki yazıyormuşum
sanki yaşıyormuşum...
sanki kaçıyormuşum...
tutamadım ama ben...
kaçırdım ucunu...
karıştım kurak tarlalara
ve dedim ki rüyamda
dedim ki bir gün
ama bir gün mutlaka
dedim ki çiçek açıyormuşum...
bakma sen bana...
ben, aslen ve aslen
meğerse, sadece...
dört tarafı karanlık
dört tarafı kapalı
terkedilipte, gürgenden bir kutuya
asırlardır bekleyen
saati kurulu
çorak bir postmuşum...

16.10.2011