Belki diye başlayan tüm cümleleri,
Biriktirdiğim kutudan çıkardım bugün!
Bir de baktım ki;
Ne çok belki’m varmış...

Belki bir gün büyürüm demişim küçükken mesela;
Büyümenin büyük manalar taşıdığına inandığım zamanlarda.
Boyumdan büyük işlere kalkışmayı marifet sandığım,
Boylu boyunca mağlup olduğumda ise utandığım yıllarda...
Belki bir gün benim de bir arabam olur diye düşünmüşüm,
Soğuk kış aylarında otobüslerin arka camında
Okul telaşıyla yolları seyrettiğim
Lise yıllarımda!
Ceketin ve kravatın boynuma ağır geldiği,
Oysa asıl yükün okul bittikten sonra
Boynuma geçirileceğini bilmediğim anlarda...
Belki de bu sefer yetişebilirim sanmışım
Bacaklarımın ’dur artık,yeter!’ deyişine inat;
Bisikletin pedallarını çevire çevire
Daha hızlı bir şekilde
Bir kaç metre önümde giden arkadaşımla yarıştığım günlerde.
Asıl yarışın daha henüz başlamadığı,
Keşkelerin tüm benliğimi sarmadığı dünlerde!
Belki beni sever diye inanmışım;
Sevmenin ne demek olduğunu dahi bilmediğim,
Elele tutuşmanın kalp ritmimi bozduğu
O masum pazartesilerde, perşembelerde...
Aşkı henüz tatmamışım,
Yalnız uyumamış,geceye sitem atmamışım!
Hep unutmuşum hayatın hiç de hayal ettiğim gibi olmadığını;
Hep !umut’muşum!
İsteyerek belki de;
Bu gerçeği kabullenmeyerek.
Zamanla boyum uzamış,ellerim büyümüş;
Hayallerim küçülmüş;
Hep üzülmüşüm...
Düşünmüşüm çoğu zaman;
Belkiler keşkelere,geceler gündüzlere dönüşmüş
Bir kaç sevdiğim ölmüş
Bir kaç seveceğim doğmuş!
Belki demişim;
Belki yarın daha güzel olur...

Şimdi yatağıma her uzandığımda,
Yanıbaşımda sen;
Kafamda bin bir soru işareti
Belki demekten vazgeçerim belki!
Ne dersin?