Oturduğum ev dar geliyor artik,
Yaşadığım evren küçük.
Dünyalar dolaşıyorum uykularda,
Zamansız boşluklardan geçiyorum;
Bir senden geçemiyorum!
Ne zaman elime bir kadeh alıp içmeye kalksam,
Gözlerin düşüyor gözlerime, içmeden sarhoş oluyor kalbim:
Dilim konuşmaktan aciz,
Kaleme kâğıda sarılıyor ellerim...
Sensiz olmak zor geliyor her geçen gün,
Öyle bir şey ki bu;
Yalnız olmak değil koyan anlıyor musun?
Sensiz olmak...
Sana muhtaç iken bu denli,
Yerli yersiz seni arzularken bedenim
Ve saat kaç olursa olsun bir yanım hep seni düşlerken,
Uykular mutsuzluk, rüyalar kâbus kokarken
Sensiz olmak dokunuyor gururuma anlıyor musun?

Duyduğum her pişmanlık sağır ediyor kulaklarımı,
Öpmediğin her an mühür sarıyor dudaklarımı
Ve keder kaderle müttefik, kaplıyor yatağımı yorganımı...
Sensiz her saniye bir bıçak kesiyor bileklerimi, gözlerimden kan damlıyor:
Sözlerimden sen...