...
keşkeye giden tüm otobüsler dolu tıklım...
binecek yeri kalmamış hiçbir bahanenin...
olacak artık dedi kadın yüzleşilecek korkularla..
... yeniden yürümeyi öğretmek ne zormuş,
yürümeyen şeylere inat, felç olan umutlara..
...
bişeyler yapmalı dedi kadın, topladı kendini,
elde ne varsa çıkardı koydu kenara;
böldüğü uykularını nicedir,
ve çarptığı kapıları, her sesin suratına...
boşaltıldı ayrılığın taşınmaz bavulu;
bi ton içi boş sevda cümleleri,
kullanılıp atılmış gülüşmeler,
ve Moda sahilinde bir akşamdan kalma
şimdi el değiştirmiş öpüşler...
...
ve en çok aradığı şeyi bulamadı kadın,
bidaha bidaha baktı her anının altına...
yüzündeki çizgileri kaldırıp bide ordan sordu
’’rastladınız mı yirmili yaşlarda bir kadına??’’
...
neden sonra anımsadı bir ihanete düşürdüğünü,
bavuluna sığmayan gençliğini...
ve sırf bu yüzden gitmeli dedi kadın,
giyinip kuşanıp, kelebeklerin terkettiği cesaretlerini...
...
...
döke saçıla geldiği yolları,
bu sefer derlene toplana geçti kadın,
yolda düşürdüğü damlaların yüzüne bile bakmadı,
tanımazlığa vurdu tüm acizliklerini,
çünkü kararlıydı kadın,
ihanetin boğazına dayamalıydı ellerini...