kar/anlıklarımın gözdesihayatı kendine bırakmışken. belkilerimden merdiven yapıp farklı hikayelerin koynuna sokulmaya başladım. bazen adım atmayı beceremeyen yavru, bazen kendi canını çocukları için veren kurt, bazen kendini özgür zanneden ama olmayan serçe zamanın yokluğunda kelimelerim sessiz dökülüyordu sararmış ömrümün sayfalarına. çığlıklarım teselliden çok çaresizliğimi vuruyordu aşkın eksikliğine. diyemedim ki anlamsızlıklarımın bile sana sözcükler kadar anlamı vardı. Seni sevmek kendime nefes bağışlamak gibiydi karanlıklarımdaki ışığın gözdesi. |
saygılarımla