3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1241
Okunma
yokluk esiyordu
düşlem sınırlarında
o an..
günün saf mavisine dokundu yeryüzü sersemliği
evvel kayboldu
damarlardan sızan hayat
sonra
sessiz ve düşünceli geçti mevsimlerin hesapsız kalışları
göz nasıl saklasın kaygısını
özgüleniyor hüzün
gökyüzünün avuçlarında
öylece serpiştiriyor kayıp düşleri
tanımlanmayan sessizliğe
bir duygunun bilinçaltında
toplanırken küme küme özlemler
dağılıyor vazgeçişlerin manşetleri
ve sınanıyor
gözyaşı mahmurluğu
titrek uyumsayışlar işleniyor bulutlara
kirpikleri gölgeliyor
nem
aşk ise kendi yüzüne bile yabancı
savunmasız gün
üzgünüm
...
5.0
100% (8)
Cevap Yaz