Hayat!!! ; Bana beş dakika izin ver


kendimi anlatayım içimden geldiği gibi
gözyaşlarıma hasreti katarak
sihirli bir bulutun üstünde dinleteyim şarkımı

bir varmış bir yokmuş


hüzün şehrinde bir kadın taşranın en ortasında
hayırlı bir günde dünyaya gelen
gülen yüzünde pamuk şekeri dağıtan
gözyaşları hiç görünmeyen


içine damlayan her gözyaşında sesiz çığlıklar atan
bıraksalar avazı çıktığınca...

kimsesizliği gökteki yıldızlardan beter
en yakını en uzak


üzerine giydirdiler yalnızlık elbisesini hiç çıkartmadan
mayın tarlasında yürür gibi ürkek korkak

sesizliğini bozan çığırtkan bir ses
hey sen



kendini anlat deseler bir kelimede
bilmem
iki dişi arasında öyle fırtınalar kopardıki
anlatsa romanlara sığmazdı hayalleri
öylesine bir kadındı maddede
manada o hüzün şehrinde hüzün bulutuydu durmadan ağlayan

kısık bir sesle konuşurdu
gözleri çığlıklar atardı
neler anlatmak isterdi kocaman büyürken göz bebekleri

süslü sözleri hiç beceremedi
aslında saray usulü kelimeleri nede severdi


kendince hüzün şehrinin kraliçesiydi
evi siyahi bir saray
içinde gri perdeleri olan
renkli düşleri hiç görmedi rüyasında
düşlerine bile zincir vurmuşlardı renksiz çabutlardan


düz hayat vermişleridi eline
yasaktı kırılmalar yamulmalar


öylesine yaşayacaktı elindeki yaşam tapusunda
kendini yok sayrak



hayır demek yasaktı lugatinde
ağlamak yasaklanmıştı gözlerine
neler anlatmak istedi
kelimeleri yazarken bile özürlüydü

sustu

içinden bağırarak

düşlerinde özgürdü







MAVİ GÖZYAŞLARI

zaman HÜZÜN gece yine uzun....