sustum
martılar konuşur diye,
deniz susturur diye içimdeki kalabalıkları

sustum
bastırılmış büyük şehirler gibi
hep en iyi yaptığım şeydi susmak
ben susunca birileri konuşur dedim nasılsa...
taa okul sıralarında başladı bu alışkanlığım
yok belki de daha da ötesinde
bak şimdi hatırlar gibi oldum
babamda hep sus derdi bize
kulağını dayadığı gibi radyoya...
ajanslar hep idamlık mahkumlardan bahsederdi
babam kızardı, küfrederdi sağa sola biz korkardık
Hep derdim, iyi ki annemin eteği var
yoksa kardeşlerimle nasıl saklanabilirdik tek göz bir odada

benden büyük, iki de kardeşim vardı
benden daha cesur
biri Diyarbakır zindanından çıktığı gibi soluğu dağda aldı
geride sayfalar dolusu isyan bırakarak
sonra, çok sonra bir çatışmada öldürülecekti
teşhis için adli tıptan çıktığında annemi görmeliydiniz
sanırım bir ölü ancak bu kadar aşağılanabilirdi...
bir diğer kardeşim
askerde terhisine üç ay kala öldürüldü
ne garip değil mi ?
biliyorum, biliyorum ki
hiç kimse benim annem gibi ağıtta yakmamıştır bu ülke için
ve hiç kimse benim onu anladığım kadarda anlamamıştır
zaten hiç kimseler, hiç kimseleri hiçbir zaman anlayamadıki

ben hep sustum
babam kızınca sustum
idamlar olurken sustum
kardeşlerim ölürken sustum
bugün bile susmaktayım hala
susunca denize akmaktayım ara sıra

ben susunca
birileri hep mezar kazıdı
birileri tabutlarla insan yolladı...
birileri ağlar gibi yaptı
birileri hep ağladı...

ben susunca
kardeşlerim boğazıma yapışıyor artık
ben susunca...