Sahil kenarın da , sessizce yürürken
Sessizliğin denizin dalgalarında
Dağıldığını farkettim.
O an gözlerimi alamadım nedense
Denizin mavi mavi gülümseyişinden.
Sonradan aklıma düştü
Meğerse Denizin gözleri maviye çalarmış ?
Ondan olsa gerek, adı Deniz olanlar
Az biraz isyan taşırlarmış gözbebeklerinde.
Ah ne de aptalmışım ben !
Bunca zamandır, nasılda görememişim denizin maviliğini.

Ama biz ne de çok kirlettik değilmi denizi
Temiz zanettiğimiz yüreğimizle
Oysa biz çoktan kaybetmiştik
Bir çocuğun yüreğinde ki, o temiz saflığı .

Aslında Deniz hala, aynı bizim Deniz
Sevgiyle baktığın zaman, gözleri hep maviye çalacaktır, göreceksiniz.
Hele birde güneşin bütün ruhunu okşadığı an varya
İşte o an bakmaya kıyamasın Denizin gözlerine
Gizemiyle dağılır bütün varlığın, başka diyarlara savrulur benliğin.
Ve bütün renklerin hakim olduğu, sevgi dolu bir ülkede bulursun yüreğini.
Sonra sevgiyi usulca gözbebeklerinin içinde, belirdiğini sezersin
İşte o zaman, başka bir gözle görmeye başlarsın, denizin o gizemli maviliğini
Çünkü sevgiyle bakmak, görülmeyen gizli güzellikleri de görmektir.

Oysa ki onca fırtına ve zülme karşın
Denizin gözleri, hep umutla maviye çalardı.

Sonrasın da arsız bir dalga dokunur sessizliğe, dalgınlığımı dağıtarak
Ve göz kapaklarım aralanır, korkuluklarından sıyrılıp.
Sevgiyle dokunmak gelir içimden o an , denizin esmerliğine
Ama bilirim ki, dokunmadan da sevebilmektir sevgi .

Denizin hırçın dalgaları arasında,
Düşlerimin maviye çaldığını hisettim ,
Ve paylaşmak istedim, yüreğimde ki Deniz hüznünü...

Yaşar Çetinkaya
Malazgirt.