AVUCUMDA BURUŞMUŞ BİR KAĞIT
Karanlığı bozguna uğratıyordu satırlarım,
Bir gizli ışık gülümsemeleri vardı ya canım, Şimdi bak korkak titriyor artık satırlarım , Ah bir görseydin, karalanırken avucumda, buruşmuş kaçıncısıydı? kimbilir şu, son mektup... Beni unut, demeyeceğim,unutmazsın biliyorum, Mesafelerde büyüyen hüznün koynunda yürüyorum, Yitmiş gözlerimin parlaklığında dualarımı ediyorum, Ah bir görseydin, acırken solumda, sancının kaçıncısıydı, kimbilir şu son mektup... Meğer kitaplarda seni okur,şarkılarında duyarmışım, Rüzgarlara salar da dağlardan denizlere savarmışım, Uzaklar bahane değilken şehrimde sesini saklarmışım, Ah bir görseydin, habire çalan şarkımda, bitmeyen kaçıncısıydı, kimbilir şu son mektup... yine kayıp sayfalarım işte şiir kıyısından yaşam ile |
Mustafa EROL