KENDİNE DİRENMEKTİR HAYATAcının rüzgarına takılır hayat Hüznün solgun nağmeleri Sürükler sevdasını insanın Yalın yanlızlıklara Deniz okşayabilirmiydi Rüzgarlı saçlarını Hayat benzerken sokaktaki kavgaya Hesabını tutuyor anıların Oysa şimdi uyuyor onlar Zulasında eskimeyen bir türkü ile Öpüyor sessizliğimi Dinlerken gümbürtüsünü yüreğimin Kendine direnmekti hayat İnsan direniyordu kendine Umut fışkırınca döl yatağından Düşlerdim yarınları anılarımda sen Yetim kalmış bir ağacın gölgesinde Güneş doğuyordu gözlerinin ardından Sen beni yaratıyordun yeniden İçimde yeşerirken söğüdün dalları Ve yarından uzanan elin Hançerliyordu suskunlukları Vuruşkan bir kahramandı umut Ve sevgili umudun ta kendisi |