Bütün masalların ihanet koktuğu bu gurbet kentte
Parmaklarımın arasında dökülen emeklerime
Rüzgâra tutarak soğuttuğum alın terime
İçimde ölenlere
Göçüp gidenlere rağmen
Özenip göçmen kuşlarına
Kucağımda taşıdığım yıldızlarla
Koştum soluk soluğa

Asi yanım soludu nefesimi
Kırdım özgürlüğe vurulan zincirleri
Ve yıktım korkunun duvarlarını
Dokunup vicdan ve merhamete
Umuda koştum

Vuslatsız sevdalar sokağında
Dolambaçlı yollar, çelişkili kavşaklar geçtim
İklimsiz mevsimlere direndim
Doluya- kar’a- fırtınaya
Bin bir ümitle, siper ederek göğsümü
Yılmadan- yıkılmadan
Düşe kalka

Coştum coşturdum umutları
Hayata tutunma pahasına
Kurtulma pahasına deli dalgalardan
Ve hiçbir hayal kırıklığını hesaba katmadan
Çok sevdiğim, sevilmeyi ümit ettiğim
Ninnilerle büyüttüğüm düşler adına

Hayatı sıra dışı kılan ne varsa
Seçenekler ve olanaklar bulmak adına
Dayanılması zor süreçlerde
Ölümle yaşam arası met cezirlerde
Sana koştum

Mühür gözlüm
Rüyalardan uyanma vaktidir
Dizginleyemiyorum şahlanan öfkemi
Kıpırdasam binlerce kurşun dökülecek şakaklarımdan
Havada boğun boğun gurur kokusu
İs tütüyor nefesim

Ey benim sessiz melodim
Ey ruhumun rehası
Kurşun gibi ağır geldi bu sevda
Aldım kıldan ince kılıçtan keskin ödülümü
Vakit mutluluğu epeydir geçiyor
Geç kaldım muhlis yalnızlığıma

Peş peşe gelen sinsi depremler
Yıkıp geçti barikatlarımı
Alacağını aldı
Geriye hasret kokulu küller
Bir de sevdaya son bakış kaldı.




18 / 9 / 2011 / N_Erol