Tozpembe hayallerim..
Maceraların.
Sonra senin hayallerin benimkiler olmuştu, benimkiler ise senin..





Seviyorduk birbirimizle yoğrulmayı..
ya da ben öyle sanıyordum.
Galiba ikincisi.
Şu anda tam olarak bilemiyorum.



Uzaktan sesini duymak bile güç veriyordu bana.


Sesinin tonu..
Tırmalamıyordu kulaklarımı..
Bana huzur veriyordu adeta.
Güven veriyordu.





Aylar olmuştu,
ben hala O’nu bekliyor, onun için ağlıyor, yazılarımı sadece ona yazıyordum. Akşamları seninle iki kelam etmek hoşuma gidiyordu.
Beni bilmediğini, tanımadığını sanıyor, sana sürekli sorular sorup tanımaya çalışıyordum.



Küfür etmeyecektim.
Sabahları birlikte koşacaktık.
Sana en sevdiğin yemeği pişirecektim.
Seveceğim bir iş bulup normal insanlar gibi yaşayacaktım.
Ben tatlı sevmem. Sen seversin.
Sen seviyorsun diye kilo alacağımı bile bile ondan yiyip, birlikte yediğimizi; uzun sohbetler edip kahkahalar attığımızı düşlüyordum
. Evet, dediğin gibi..
Hayallerim vardı..
tozpembeydi hepsi.




Ben sana gelmeyi planlarken, sen benden gidiyordun.
Hemde hiç haber vermeden, o tatlı sesini bir kere daha duymama izin vermeden.. Gittin öylece sen..
Gidişlerin de sessizdi senin gibi.

Huzurluydu.
O yüzden çok üzülmedim gittiğine.
Senin gitmen üzmedi beni.
Güvendiğim,
O’ndan sonra güvenip hayatıma sokmak istediğim Sen’in gitmesi üzdü.



Sonra fark ettim de, sen sen’den de gitmişsin de haberin yokmuş.
Şimdi geliyorsun bana..
Hayır.
Şimdi buraya geliyorsun ya, umursamıyormuş gibi davranan benin aslında içi içini yiyor..
Ama yapamıyorum.





Sözlerimi tutuyorum artık.
Kendime verdiğim sözler var.
Bu sözlerin çoğu seninle ilgili..
ve ben kendime yalan söylemekten yoruldum.
Gittin.
Sessizce.
Şimdi neden gittiğin gibi sessizce gelmiyorsun?
Okuyorsun bunu.
Biliyorum.
Hep okuyorsun.




Sen buz gibi sularda serinlerken,
ben sıcak duşlara girip boğuluyorum.


Nefes alamadığımı hissediyorum.
Aklımın bir köşesine yerleşirsin diye seni okumuyorum.





Lütfen. Gittiğin gibi sessiz..
gel..