KADINdeli deli esti rüzgâr sallandı ağaç, kırıldı dal… yere düşen ökse kuşunu alnından öptü toprak ağladı kadın yanaklarından aktı şelaleler yeşerdi dağlar ovalar, açtı mor menekşeler zamanla alıştığı acıyı tükürdü dudağından rahatladı vakitler, uçuşan günler kelebek dinginliğinde şenlendi gönlünün bozkırları… gece mavisi gözlerinde bin bir şerare… şimşek gibi çaktı, akan zamanın koynuna bembeyaz köpürdü dalgalar, taştı denizler kıyıya vuran sevinçlerini tek tek topladı bir martı kanadında uçurdu gökçe bulutlara… sonra… arkasından koşuşturan ayak seslerine / aldırmadan ardına bakmadan yürüdü kadın… ruhunun incinmişliklerini düşünmeden kabuk tutmuş yaralarını örselemeden, dayadı sırtını rüzgârlara bolca nefes alıyordu... yüzü… gecenin gözlerine düşen ay kadar parlak dağların yamacında açan papatyalar gibi duruydu sabin ardıçlarını kıskandıracak kadar yeşildi umutları güneş gibi sardı toprağı / ateşli kollarıyla… artık iyi biliyordu, kadın hiçbir şey sonsuz değildi / kederler bile… 10/09 /2011 ayşe uçar |
Talibi tarafından 10/8/2011 11:07:05 PM zamanında düzenlenmiştir.