Adam Ve Gül
garip mi
garip bir adam vardı bir zamanlar denize yakın bir baraka da kalırdı ve yalnız denize bakardı ve deniz gibi akardı her sabah birgün ne olduysa kırmızı bir gül hiç kimseye benzemeyen bir gül üst başı dağınık bir gül kapısını çalıvermişti ansızın birgün sonra bütün kapıları açılıvermişti o kentin sonra birgün paltolarına gömülmüş namlular iner kasabanın orta yerine ceplerinde bir annenin göğsünden koparılmış eskice bir resim adresler sorarlar bütün sokaklar denize çıkar sonra tuttukları gibi dalından geldikleri arabaya atarlar kadını sonrası kış kıyamet sonrası... birgün bir adam tanıdım bütün ömrü denizde geçen bir adam fırtınalı birgünde denize açılılıp bir daha karaya dönmeyen garip bir adam... şimdi ne zaman deniz kabarsa hiç yoktan kırmızı bir gül kurşuna diziler |
kalemin daim olsun dost