Ölüm / Susuz GelincikAnne, bir rüya gördüm uyanmayışım ondan Yemyeşildi tüm dünya ırmaklar çağlıyordu Ne kadar da uzaktım beni çağıran sondan Yumuşacık ellerin gözümü bağlıyordu Anlamadım, kardeşim ne için ağlıyordu Sofralar vardı anne, binbir türlü yemişler Herkes tebessüm ile yüzüme bakıyordu Bilmiyorum burada herşey mi böyle işler Dokunduğum çeşmeden kuş sütü akıyordu Ben gülerken insanlar ağıtlar yakıyordu Yağmurlar yağıyordu huzur doluydu heryer Sonra birden rengarenk ışıl ışıl gökyüzü Gökkuşağıymış adı öyle dedi melekler Yıldızlar da var anne aratmıyor gündüzü Sen de gel artık nolur tut da verdiğin sözü Yalınayak yürürken ayağım kanamıyor Ellerim çatlak değil dudaklarımda kan yok Böyle mutluyum anne haydi neden diye sor Burda her istediğim dünyalardan daha çok Yalnız yokluğun anne kalbime saklı bir ok Öyle güzel ki rüyam öyle farklı gerçekten Ya uyanırsam diye içimde bir korku var Sana bir demet yaptım en sevdiğin çiçekten Ne olur anne beni yine kollarınla sar Cennete dönüşse de sensiz bana dar mezar Sesli anlat da anne duysun bütün insanlık Benden esirgenilen herşeye sahibim ben ’Dönüş banadır’ diyor bizi yaratan Halık Sahte oyuncaklarla boşa dolmasın heyben Bir gün anlayacaksın dünya denen bir anlık Ve yine söyle anne, yani insanoğluna Sulandıkça büyüyen taze bir başağım ben Onları temsilen ben en Rahim’in yoluna Yeniden doğuş için gönüllü adağım ben Öldüğümü sanmayın vicdanlarda sağım ben 2011 |
Çok güzeldi, şiirdi;
saygıyla...