Sevdanın eflatun bozkırlarında günün ilk ışıklarıyla şiir gizlenir kendi içine. Dudaklarımızdaki diş izlerine güneş doğar, bir dilim iç çekişle izine düşeriz ayrılığın.
Avuçlarımızın üşümüşlüğüne yeni güneşler aramak ve içimizdeki çoban ateşlerine yeniden dönmek için ’korkak bir şafakta sürekli aşka yürürüz’..

Kırmızı bir çekip gitmişlik tükenişliği sol yanımda
Melez dağlarımda saf kan/lı atlar cirit atıyor şimdi
Ağır bir uykunun döşeğinde keder torbası sırtımda
Bir ırmak akıyor üzerime, aşkın milini taşıyor sanki.

Perdesi kirlenmiş odalarda hasret çekerdik gönlümüze
Korkak bir şafaktı aşk, divane sarılışlarla biz ağlardık
Yelelerimizden terler iner, gel/git mahmuzları dişlerdik
Bir çekingen sevdanın slâydında duruşumuzu arardık.

Alnıma birkaç kırışık sevda yanığını sürdüm güneşle
İnsanlar yüreklerini ararken pazarlarda, ben şiir sattım
Çarşafsız bir geceydi sarılıp yattığım, ayrılığı da tattım
Gurbet sancılı türkülerde bir otobüs camında çok ağladım.

Bozkırda yüzüme çarparken yıldızlar, uzaktı çoban ateşleri
Kendi ıslığımdan türküler serdim gecelerde, aradım rengimi
Yeryüzünün en deli nehirlerinden geçerek, yendim fendimi
Göçebe bir yaşanılırlığın çağında geçtim aşkın tüm köprülerini.

Selahattin Yetgin