KORKUYORUM
küçük bir kelebek gibi dolaşıyorum kırlarda
hayatın acımasız olduğunu bile bile sürükleniyorum rüzgara doğru seviniyorum her bir çiçeğe ayak uçlarım değdikçe günüm kısa umursamıyorum yalnız uçmayı şuh bir koku var mevsimde adını bilmeden kapılıyorum saatler kısıtlı uçmak daha çok yükselmek istiyorum güneş göz kamaştıran rengini gösterdikçe yer yüzüne daha da bir şahlanıyorum içimi ürpertiyor yalnızlık korkusu bir boşlukta uçarken görüyorum kanatlarımı tozlarımı döküyorum umursamadığım yerlere gün hiç bitmeyecekmiş gibi davranıyorum vakit tükenmekte aşık olmaktan korkuyorum zamanın kısıtlı olduğunu bildikçe ümit vermekten korkuyorum bilmesede ben ölmekten değil ağlatmaktan korkuyorum |