nankör
sokak kedisi
görebileceğim yere geçmişti pencerenin kenarına sinmiştim bana inat emziriyordu sanki eniğini bak diyordu bende nankörüm senin gibi ama koklaya biliyorum doyurabiliyorum sahip çıkabiliyorum der gibi hırçınlıkla bakıyordu gözlerime boğazımda ümitsiz bir hastalığın pençesine yakalanmışcasına gözlerim doluyordu herkesten kaçmak istiyorum sokak kedisinden bile ona benzememe rağmen onun kadar olamadığımı görmek ölmekten bile daha acı geliyordu... |