söylemediğim ne çok şey var aslında
sözün buğusunda gizlediğim
dilimin ucuna çağırıpta
öfkeyle tersledigim


sessizlik düşüyor payıma
çekiyorum elimi eteğimi
karaya vuruyorum........
hatırladıgım tek ses NEFES

açlığa susuyorum
boğazım düğüm düğüm
güneşin son damlası
kirpiğime dokunan

yıldızlar suya batmış
ay yerinde deyil
kumsalsa yosun yeşili
ben nerdeyim..............


başımı sonumu hayatın
gideceğim yönüm yok
sağım solum önüm arkam
her yer aynı her şey aynı
az önce geçtim aynı ağacı...


uyumak istiyorum ..yada uyanmak
başlamalıyım başlayamadığım yerden...
dönmeliyim zafersiz seferden
ben olmalıyım o eski ben gibi
kanatmalıyım gülü öksüz diken gibi..........



ADEM ÖNAL