KUL SAYDI
Bomboş vaatlermiş heybedekiler
Başım yere değdi gözlerim kaydı Bir anlam taşırdı haybedekiler Pişmanlıkla saçlarını yolsaydı Doğar doğmaz yoksulluğa göz açtım Süt bulamam şeker şerbet su içtim Zaman oldu yaşamaktan vazgeçtim Keşke şansım senin kadar olsaydı Çoğu zaman lime lime doğrandım Haksızlığın karşısında iğrendim Haram helal doğru yanlış öğrendim Benim aklım hak yolunu yol saydı Düşe kalka yürüdüm bu yollarda Nice karlar kürüdüm bu yollarda Hiç güneşsiz eridim bu yollarda Zaman benim bir günümü yıl saydı Sen bey idin bense maraba oğlu Sen şehirli benim adımsa dağlı Bende ekmek yavan sendeyse yağlı Kahpe felek gülmeyi de zül saydı Eşit doğduk deme artık yoruldum Sen havluya ben çarşafa sarıldım Terk edildim ne arandım soruldum Benim olan keşke bende kalsaydı Bulgurum var işim olmaz Dimyat’ta Gözüm yoktu ne yalıda ne yatta Yaşadığım mütevazı hayat da Bu garibi kendisine kul saydı Coşari der haklı hakkı bulurdu Haksız olan benden fazla ulurdu Ne atışma ne kargaşa olurdu Devlet payı eşit eşit bölseydi 18.07.2011/İstanbul İbrahim COŞAR |