t e r z ine zaman yazmak için gözlerimi ufka diksem dayanamaz sökülür s ö z c ü k l e r i m kirpiğinden salarım suya yüksek tonajlı gemileri efkârını yüzüme üfler saçlarınca kara trenlerim yeni ve belki de bu yüzden sıcak bir düşe göç ederken sevdama buz kesen ellerin kaparım perdeleri ve yine yazmaktan vazgeçerim n e d e n s o n r a u y a n ı r ı m başı kağıdın omzunda bir kalemin sessiz hıçkırığı geçsin diye nefesimi tutarım ne zaman bir kalem ağlasa dayanamam gözyaşından uçurtmalar yapar s a t a r ı m İSTİSNA (2 Eylül 2007, Atakent) İstisnalar kaideyi bozar. (önceki şiir: “aksöğüt”) |
sevgilerimle...