geceden kalanlargün düştü penceremden karanlığın nefesi adım adım ilerlerken kendimi duyuyorum ürperiyorum çetin bir savaşa gebe uzun gece içeride Habil ve Kabil bitmeyen dönence hissediyorum soluk yüzlü insanlar tebelleş hayatlara akmıyacak kanım bu son sefer direniyorum başım dizlerinde Yâr saçımda tevekkül kapadım gözlerimi umarsız bir tek sana tutunuyorum |