Öyle çok ki, öyle karışık ki,
Ne yazsam, ne anlatsam!
Duygudan, duyguya,
Düşünceden, düşünceye,
Öyle çok şeyi,
Öyle kısa zamanda
Öyle hızlıca yaşıyorum ki,
Ne yazsam, ne anlatsam!
Bilmemek öyle canımı yakıyor ki...

Şu kararsızlık illetine tutulmuşum,
Hep bir boşluk, sürekli bir boşluk.
Hep bir yanım karanlık,
Hep bir yanım bilinmez,
Hep bir yanım...

Oysa isterdim, yeşillikler içinde,
Oysa isterdim, her şey,
Dokunduğum duvar kadar gerçek,
İnandığım kadar güzel olsun.

Yazsam, neyi, ne için ?
Her yeni gün, yeni bir derdi,
Her geçen gün, onlarca derdi,
Olan her şeyden daha gerçekçe,
Çıkarıyorken önüme, yazsam;
İyi ama hangisini, hangi derdi ?

Ağzına kadar dolu bir konteynır gibi,
Kafamın içi. Her şeyden daha lekeli.
Hep bir azab içinde, ruhumun her zerresi.
Yazmak öyle zor geliyor ki bazen,
Yazmak öyle eksik kalıyor ki bazen...

Susmak mı, işte onu yapmam, yapamam!
Bir adım atmadan, bunca şeye
Seyirci kalamam. İnanmalı, savaşmalı,
Doğru bildiğin ne varsa, uğruna,
Gücünün son damlasına kadar,
İnanmalı, savaşmalı;
Yazmalı, anlatmalı...

TurhanKoç